کاوش موضوع چشم

چشم، اندام حس بینایی است. این عضو به ما اجازه می‌دهد تا دنیای اطراف خود را ببینیم. چشم به طور مداوم برای مغز تصویر ارسال می‌کند. چشم در اصل یک ابزار نوری برای جمع‌آوری اطلاعات از دنیای اطراف است، اما این مغز است که این اطلاعات را به تجربه «دیدن» تبدیل می‌کند. نور از اشیاء بازتاب شده و وارد چشم می‌شود. اولین چیزی که نور با آن برخورد می‌کند، قرنیه است؛ یک لایه شفاف در جلوی چشم که مانند شیشه محافظ لنز دوربین عمل می‌کند. سپس نور از مردُمَک (دایره سیاه وسط چشم) عبور می‌کند. اندازه مردمک توسط عنبیه (بخش رنگی چشم) کنترل می‌شود. در نور زیاد، عنبیه مردمک را تنگ می‌کند تا نور کمتری وارد شود و در تاریکی آن را گشاد می‌کند تا نور بیشتری جذب کند؛ دقیقاً مانند دیافراگم دوربین. پشت مردمک، عدسی چشم قرار دارد. کار عدسی این است که نور را خم کرده و آن را دقیقاً روی پرده پشت چشم متمرکزض کند. عدسی چشم می‌تواند شکل خود را تغییر دهد تا هم روی اشیاء نزدیک و هم دور دقیق شود. نور متمرکزشده ( کانونی‌شده) به شبکیه برخورد می‌کند که یک پرده حساس به نور در انتهای چشم است. شبکیه مانند حسگر یک دوربین دیجیتال عمل می‌کند. این پرده میلیون‌ها سلول حساس به نور دارد که نور و رنگ‌ها را به سیگنال‌های الکتریکی تبدیل می‌کنند. این سیگنال‌های الکتریکی از طریق عصب بینایی (که مانند یک کابل داده عمل می‌کند) به مغز فرستاده می‌شوند. کار اصلی دیدن در مغز انجام می‌شود. مغز این سیگنال‌ها را دریافت، پردازش و تفسیر می‌کند و تصویری را که ما می‌بینیم، می‌سازد. تصویری که روی شبکیه می‌افتد، وارونه است و این مغز ماست که آن را به حالت درست برمی‌گرداند. دو چشم به ما دید سه‌بعدی یا درک عمق می‌دهد. مغز با مقایسه تصویری که از هر چشم می‌گیرد، می‌تواند فاصله اشیاء را تخمین بزند. به همین دلیل است که می‌توانیم توپ را در هوا بگیریم.... بیشتر در ویکی پدیا